Harrie en Annette Kamp
1970
Harrie en ik leerden elkaar in 1969 kennen op een studentenfeest. Al heel snel was duidelijk dat we samen verder wilden. Maar een woonruimte vinden in Nijmegen was erg moeilijk.
Bij de Gemeente vertelde men ons dat we zeker 7 jaar moesten wachten op een huurwoning.
Dat was geen oplossing, dus op zoek naar andere woonruimte. We informeerden bij panden die (gedeeltelijk) leegstonden maar meestal waren daar al andere plannen voor.
Onze hospita raadde ons aan een huis te kopen! Wij vielen bijna om van verbazing. We werkten allebei pas een jaar. Toch was onze nieuwsgierigheid wel gewekt. We gingen bij makelaars kijken en vertelden aan bekenden dat we aan een huis kopen dachten.
We gingen kijken bij enkele huizen en kwamen erachter dat met veel huizen iets vreemds aan de hand was, bv. studenten in een huis die duidelijk niet van plan waren te verhuizen. De eigenaresse werd erg boos toen wij hierover vragen stelden. De breedgeschouderde zoon kwam erbij en wij waren erg blij dat we ongehavend naar buiten wisten te komen.
Op een dag ging ik naar mijn vriendin. Ze was niet thuis en ik raakte aan de praat met haar moeder. Deze vertelde me dat er een huis in de Jozef Israëlsstraat te koop stond naast haar zus. Ze had al een afspraak voor ons gemaakt om bij haar zus, Toos van der Vaart ,te gaan kijken. Wij gingen dus daar kijken en hadden het gevoel dat we net zo goed Paleis Soestdijk konden proberen te kopen. Wat een prachtig huis was dat, maar onbereikbaar toch voor ons!
Toch maar naar makelaar Verbeek. We troffen een toen nog heel jonge makelaar die ons het huis op nummer 13 liet zien. Het huis stond al enkele maanden leeg. Er had zelfs ooit een laatste kamerbewoner een bord ” Kraak mij” op gehangen!
Het huis was in een zeer originele staat. Alles was oud maar gaaf! Er was geen badkamer in, want de vorige bewoners gingen nog naar het badhuis op de Daalseweg. De keuken was ook nog origineel, maar absoluut ook aan verbouwing toe. Verwarming was ook nooit aangelegd. De stoppenkast had 2 rode stoppen en de elektriciteitsdraden waren nog met linnen omhulsel.
Wij waren verrukt van het huis, maar geld was het grote probleem. Dus bij de makelaar een optie genomen en uitzoeken of er een mogelijkheid was. Helaas we zagen niet hoe het moest en we lieten de optie maar verlopen. De erfgenamen waren niet akkoord gegaan met ons bod.
Daags voor we gingen trouwen kreeg Harrie het idee om toch nog maar de makelaar te bellen of het huis al verkocht was en tot onze grote opluchting was het nog niet verkocht. Wel zouden die middag andere mensen voor 17.00 uur een bod gaan doen. De erfgenamen hadden gezegd dat het huis voor 1000 gulden meer dan ons eerste bod verkocht mocht worden. Wij keken elkaar aan en besloten dit bedrag te bieden! Maar zien hoe we dat voor elkaar zouden krijgen.
Het was een zeer spannende middag voor ons. Op onze oude Mobylette gingen we naar de dijk bij Bemmel en plukten daar ons bruidsboeket. Om 17.00 uur belden we de makelaar weer. De andere mensen hadden 500 gulden lager geboden. Het huis was voor ons!!!!
Onze ouders belden we die avond nog en de andere mensen hoorden op het stadhuis dat wij een huis hadden. Na de huwelijksplechtigheid mochten ze hier door de vuile ramen kijken.
Per 1 augustus 1970 kwamen wij hier te wonen. Eerst alleen op de begane grond en boven hadden we kamers verhuurd om zo snel mogelijk het geleende geld terug te betalen.
Alle geld zat in het huis en we hadden geen geld voor gordijnen. ’s Avonds hingen we een deken voor de schuifdeuren en we waren dolgelukkig. Al snel konden we gordijnen kopen en wat verf etc om het huis steeds mooier te maken. Overdag werkten we en ’s avonds en in het weekend werd er gewerkt in het huis. De stoppen sloegen steeds door en daarom werd de elektriciteit ook snel vernieuwd.
Na een jaar hadden we alleen nog een stel op de bovenste verdieping. We hebben heel goede herinneringen aan die tijd samen. Gezellig samen eten en kletsen. Toen wij een hond namen werd er samen voor gezorgd.
Bij de verbouwingen ontdekten we raadselachtige dingen.
Boven liepen dunne elektriciteitsdraden naar de buren. Misschien uit de oorlog? Ook zat er op de zolderkamer in de kast aan de binnenkant een haakje en oogje om hem van binnen op slot te kunnen doen, met daarnaast een koperen kloppertje? Was dat om te spelen? Of hebben daar onderduikers gezeten? Niemand in de buurt kon ons dat vertellen.
In de woonkamer en op de slaapkamers zat naast de schoorsteenmantel een gasaansluiting. Deze bleek van het stadsgas geweest te zijn en de loodgieter die al de gasleidingen vernieuwde vertelde ons dat deze huizen veel bewoond waren door mensen die in Indonesië gewoond hadden. Zij hadden de gewoonte om een theelichtje naast de kolenkachel te hebben voor hun potje thee.
Tussen de beide slaapkamers op de eerste etage was een doorloopkast. De heer en vrouw des huizes konden hierdoor naar elkaar toe zonder dat het dienstmeisje het merkte. Op een nacht ging deze kastdeur zachtjes open en er stond een vreemde meneer naast ons bed. Ik werd wakker en vroeg wat hij hier deed. De man schrok en zei dat hij bij onze vrienden boven moest zijn en verdween weer door de kast. Bij navraag bleek dit inderdaad te kloppen.
Als je goed kijkt zie je in onze straat ook nog sporen van oorlogsschade. Dakpannen andere kleur en gebogen spijlen in hek.
Jarenlang hebben we zo gewerkt aan een beter huis. Er kwam een betere keuken en badkamer etc.
In 1978 waren de opgravingen in onze straat en daarna kwamen de woonerven.
Ook werd in 1978 onze dochter Jo-An geboren en in 1979 onze zoon Pieter.
Zij hebben hier super kunnen spelen met de hele club kinderen uit de straat en opvallend was dat er samen met de kinderen uit de andere straten op de kruising werd gespeeld, maar dan ging elk groepje weer naar de eigen straat.
In die tijd waren ook de eerste straatfeesten. Kinderfeest op de middag en een badmintontoernooi de dagen ervoor met de finale op de dag van het buurtfeest. Wij vonden het altijd erg gezellig om hier te wonen. Dicht bij de stad en de vele natuur en scholen en winkels in de buurt. Gezellige mensen! Nog steeds straatfeesten met muziek en lekker eten.
Nog steeds heel fijn om hier te wonen.